Als klein meisje voelde ik me anders dan anderen. Ondanks de liefdevolle mensen om me heen, voelde ik vaak een eenzaamheid die ik moeilijk kon verklaren.

Ik werd als kind vaak de ‘wijsneus’ of ‘bijdehand’ genoemd. Om niet op te vallen, begon ik mezelf klein te houden, maar diep vanbinnen wist ik dat ik hier was om anderen te helpen en mijn wijsheid & empathie met vrouwen te delen.

​

Toch had ik angst: Wat als anderen er iets van vinden? Wat als het niet zou lukken? - Die twijfels hielden me jarenlang tegen. Ik werd verpleegkundige, een beroep waar ik veel van mezelf in kwijt kon, maar mijn droom om verder te gaan bleef terugkomen; Niet alleen open wonden met pleisters bedekken, maar de oorzaken achterhalen om mentale en fysieke ziekte te kunnen voorkomen. 

​

​Mijn reis in zelfontwikkeling begon jong. Met de steun van therapeuten en studies heb ik laag voor laag mijn eigen trauma’s en beperkende overtuigingen afgepeld. Mijn moeder gaf me een spirituele basis mee, die ik echter lang weggestopt had uit angst voor de mening van anderen, maar toen ik leerde die meningen écht los te laten, kreeg ik ruimte om mijn spirituele kant weer toe te laten.